ای گوهر لطافت و ای منبع صفا
بردیم از فراق تو بر وصلت التجا

بر بستر غمیم فتاده ز روز هجر
آخر شبی خلاف فراقت ز در درآ

بر درد من طبیب چو آگاه گشت گفت
جز داروی وصال نباشد تو را دوا

جانا ببخش بر من مسکین مستمند
بر بستر فراق نباشم چنین روا

گر باورت ز من نکند نور دیده ام
بر حال زار و رنگ رخم دیده برگشا

تا بنگری که حال جهان بی تو چون بود
رنگ چو کاه و اشک چو خونم بود گوا

تا چند خون این دل مسکین خوری مخور
آخر که گفت بر تو حلالست خون ما

بیگانه خوی دلبر ما دل ز ما ببرد
رحمی نکرد بر دل مجروح آشنا

زین بیشتر جفا نپسندند در جهان
بر زیر دست جور نکردست پادشا