من دلداده ندارم به غم عشق دوا
چاره ی درد من خسته بجو بهر خدا

من سودازده در عشق تو سرگردانم
همچو زلف تو به گرد رخ تو، بی سر و پا

زآنکه آمد ز غم عشق تو جانم بر لب
قصّه ی حال دل خویش بگفتم به صبا

گفتمش از من دل خسته به دلدار بگوی
یک شبم از سر لطف از در کاشانه درآ

من چنین واله و سرگشته و مشتاق به تو
تو گریزان زمن خسته نگویی که چرا

نظری کن به دو چشمم توبه حالم صنما
که ز هجران تو چون زلف تو گشتم شیدا

چون به خاک در تو تشنه به جانم چه کنم
از سر لطف و کرامت نظری کن سوی ما

به جفا تا به کی آخر دل ما بخراشی
می نیابم ز سر کوی تو بویی ز وفا

گرچه در کار جهان نیست وفا می دانم
لیکن از یار بگو چند توان برد جفا