مستغرق بحر غم عشقیم نگارا
خود حال نپرسی که چه شد غرقه ی ما را

ای دوست به فریاد دل خسته ی ما رس
بفرست نوایی من بی برگ و نوا را

ای نور دو چشمم به غلط وعده وفا کن
تا چند تحمّل بتوان کرد جفا را

گویی تو که از دفتر ایام بشستند
در عهد تو ای جان و جهان نام وفا را

گر ز آنکه تو را میل من خسته نباشد
از لطف نظر کن به من خسته خدا را

بالای تو بالا نتوان گفت بلاییست
یارب تو بگردان ز دل خلق بلا را

سلطان جهانی و جهانست به کامت
بنواز زمانی ز سر لطف گدا را