صبا چه گفت ز دلدار خشم رفته ی ما
کجا مقام گرفت آن مه دو هفته ی ما

نشسته در دل محزون ما شب و روزست
خیال روی نگار ز چشم رفته ی ما

درون سینه تنگم غمش نمی گنجد
بکرد فاش سرشکم غم نهفته ی ما

مگر به گوش نگارم نمی رسد سخنی
به درد روز فراقش شبی ز گفته ی ما

اگر خیال منش در ضمیر می ماند
عجب مدار نگارا ز بخت خفته ی ما

ز سوزن مژه ی دیده دوز الماسی
هزار گوهر شهوار گشته سفته ی ما

ببین که غنچه لعلش چگونه سیرابست
ز آب چشم جهانی گل شکفته ی ما