صبر می باید دلا در کارها
با تو گفتم این حکایت بارها

در ره عشق و بیابان فراق
صبر می باید تو را خروارها

بس گنه دارم ز کردارم مپرس
شرمسارم نیک از آن کردارها

چون نچیدم یک گل از بستان وصل
در دل و جانم شکست آن خارها

بود پندارم که پیوندم به وصل
نیست حاصل هیچ ازین پندارها

در درون ما چرا افروختی
از فروغ مهر خود این نارها

از دو چشم سرخوش و آشوب زلف
در جهان انگیخته بازارها

چشم سرمستت جهان در خود گرفت
در دل من هست ازو آزارها

یاریی باید مرا از لطف تو
چون نیاری برنیاید کارها