قد تو سر کشد از جمله سرو بستانها
رخ تو طعنه زند بر گل گلستانها

کشید سر ز من خسته دل چو سرو روان
ببرد دل ز برم آن صنم به دستانها

صبوح روی تو خورشید عالم آرایست
رخ چو ماه تو شمع همه شبستانها

به روی چون گل خود صبحدم نمی شنوی
خروش بلبل و بانگ هزار دستانها

وزید باد بهاری جهان منوّر شد
نمی کشد دلم الّا به سوی بستانها

بهار و لاله و گل چون دمید در بستان
جمال طلعت زیبای تو شکست آنها

مرا که سیب زنخدان تو علاج دلست
کجا برم به جهان جمله بار بستانها