نیاری چرا یاد ما ای حبیب
نپرسی ز دردم چرا ای طبیب

من خسته دل در فراق رخت
چه گویم چه دیدم ز جور رقیب

ز خوان وصالت من خسته را
تو گویی نیاید بجز غم نصیب

ز دست غمت جان رسیدم به لب
نگفتی که چونست مسکین غریب

ز عشق رخ همچو گلبرگ تو
همی نالم از شوق چون عندلیب

کسی را که درد تو درمان بود
کجا گوش دارد به پند ادیب

ز هجرت به جان از غم آمد جهان
بنالد چو بلبل ز جور حبیب