پشت دلم ز بار فراقت خمیده است
جانم ز درد عشق تو بر لب رسیده است

دانی که در فراق رخت ای دو دیده ام
خون دلم ز دیده ی حیران چکیده است

ای نور دیده تا ز برم گشته ای جدا
بخت از برم چو آهوی وحشی رمیده است

صبرم ز روی خویش مفرمای بعد از این
شوق رخ تو پرده ی صبرم دریده است

رحمی بکن به حال دل مستمند من
عمریست تا که بار فراقت کشیده است

کامم بده ز لب که مرا تلخ گشت کام
بسیار شربت شب هجران چشیده است

مسکین دل حزین مرا خوش بدار از آنک
عشق رخ ترا ز جهانی گزیده است