فریاد و درد ما ز غمت بی نهایتست
جور و جفات بر دل تنگم به غایتست

چشمت بریخت خون دلم را به تیغ هجر
دادم ز وصل ده که نه وقت حمایتست

مشتاق وصل تو من و از من تویی ملول
آخر ز دل به دل نه تو گفتی سرایتست

گویند دل به دل بودش راه و هیچ نیست
گویی که این سخن به سبیل حکایتست

دل برده ای و قصد جهان می کنی چرا
بر ما جفا و جور تو جانا کفایتست

دارم حکایتی ز فراقت ولی غمت
خونم به زجر ریخت چه جای شکایتست

دل برد در جهان به سر زلف تو پناه
زیرا که جور غمزه ی تو بی نهایتست

چشمم به طلعت رخ تو زان منوّرست
کان پرتو جمال تو نور هدایتست

رایت قرار داد به وصلم شبی از آن
روی جهان ز لطف تو روشن چو رایتست

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir