ای نور هر دو دیده جفا را نهایتست
ما را فراق روی تو دانی کفایتست

خسرو تویی حقیقت و شیرین منم یقین
ورنه ز گفت و گوی نظامی حکایتست

زین بیشتر عنان محبّت ز ما متاب
جانا مرا به لطف تو چشم عنایتست

بنواز بنده ای که ندارد بجز تو کس
ناچار بنده را ز تو چشم رعایتست

یک لحظه خاطرم ز تو خالی نمی شود
آری به یمن دولت تو آن هدایتست

سروش چگونه خوانم و طوبی و نارون
گویی ز باغ خلد قد دوست رایتست

شرح جفا و جور بگویم به صد زبان
از ما ملال خاطر جانان به غایتست

گر جان و ور جهان شده بنواز خاطرم
تا خود چرا ز ما بت ما را شکایتست