دلم ز درد فراقش فغان برآوردست
مرا فراق عزیزان ز جان برآوردست

گل وصال امید درخت دلداران
به بخت من همه جور زمان برآوردست

ز تیر غمزه اش ای دل حذر کنی اولی
که ترک مست ز ترکش کمان برآوردست

رخش ز شرم ببردست رنگ و بوی گل
لبش به شکّر مصری زیان برآوردست

میان صحن چمن قامت چو شمشادش
دمار از قد سرو روان برآوردست

اگرچه نیست جهان را وفا ولیک ز بخت
جفا دو دست به کار جهان برآوردست

به کام دشمن بدگو همیشه باد آنکس
که دوستان همه از دوستان برآوردست