غم عشق تو مرا باز به جان آوردست
خونم از دیده ی غمدیده روان آوردست

عمر بگذشت مرا در غم رویت به غلط
نشنیدیم که نامم به زبان آوردست

آن تو داری و تو دانی دل خلقی بردن
دل من میل لب لعل به آن آوردست

عشق بازی ز ازل بود مرا با رخ او
نه دل خسته ی ما این به جهان آوردست

خبرت نیست نگارا که دل و جان جهان
عشق بر قامت آن سرو روان آوردست

گرچه بر می ندهد سرو به بستان باری
قامت سرو تو باری ز روان آوردست

چشم فتّان پر آشوب تو جانا باری
فتنه ای بر سر هر پیر و جوان آوردست

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir