تو را گیسو نگارا چون کمندست
مرا دل در سر زلفت به بندست

تو را چشمان چو نرگس پر خمارست
لب لعل تو شیرین تر ز قندست

تو را قدّیست همچون سرو آزاد
بر او میل دل ما بین که چندست

به روی آتشین تو نگارا
دل و جان جهان بر وی سپندست

بجز جانی ندارم در غم تو
ز لعلت بوسه ای ای جان به چندست

حیات جاودان خواهم به وصلت
چو بالای توأم همّت بلندست

بلای جان ما آن زلف و خالست
که ما را در چنین دامی فکندست