مرا رخسار مه رویی پسندست
که از زلفش مرا بویی پسندست

به ما باری نمی آید ز بد نیک
تو را گر گفت بدگویی پسندست

بگفتم زلف او گیرم فرادست
خطا گفتم مرا بویی پسندست

نه بوی و روی باشد حاصل از دوست
به دلبر خوی دلجویی پسندست

دل من در خم چوگان زلفش
به میدان جفا گویی پسندست

فغان و ناله و زاری درویش
اگر بر هر سر کویی پسندست

تو را از جان جهان جوید که او را
به چشم دل نه هر رویی پسندست