چمن بی بلبل و بی گل حرامست
صبوح آن به چشم ما چو شامست

تو از من گر نیاری یاد هرگز
چرا شوق رخت جانا مدامست

اگرچه خون ما بر تو حلالست
ز عشقت خواب و خور بر ما حرامست

ز بس خونی که خوردم در فراقت
مرا خون دل از دیده به جامست

دل مسکین سرگردان ز عشقت
به زلف سرکشت دایم به دامست

ببستم دل به زلف و خالت ای جان
یقین دانم که از سودای خامست

شدم خاک رهت ای آفتابم
ز لطفت یک نظر بر ما تمامست

ندارم در جهان باری پناهی
دل من را سر زلفت مقامست

به بستان شاد بگذر ای گل اندام
که بر سرو چمن پیشت قیامست