بتی کاو بس عجب شیرین زبانست
دل از من بستد و در بند جانست

نگاری کاو به رخ ماهی تمامست
مهی کاو بر سر سرو روانست

ربود از من دل و رویش ندیدم
از آنم خون دل بر رخ روانست

مسلمانان ز دلدارم بپرسید
چرا همچون پری از من نهانست

شبی تا صبح خوابم نیست در چشم
همه روزم ز درد او فغانست

نباشد در مزاجش مهربانی
از آن رو این چنین نامهربانست

نپیچم سر ز رایش با همه جور
که ما را عشق او روح و روانست

دلم چون زلف دلبر ناشکیب است
تنم چون چشم جانان ناتوانست

به شوخی نیست مانندش به عالم
مگر او فتنه ی آخر زمانست

دو زلفش بر قمر ساید شب و روز
چنین شوریده و سرکش از آنست

نمی دانم چرا با این همه لطف
چنین فارغ از احوال جهانست