اوصاف جمال تو مرا ورد زبانست
یاد لب جان پرور تو مونس جانست

خون جگر سوخته ام در غم هجران
بی روی تو از دیده ی غمدیده روانست

تسکین دل خسته ما آن رخ زیباست
یاقوت لب لعل توام قوت روانست

یک دم ز خیالم نرود قامت زیباش
در دیده ی ما جای چنان سرو روانست

گفتیم گذشت او مگر از جور و ستم لیک
چون نیک بدیدیم همانست همانست

ای دل خبرت نیست که آن دلبر فتان
دل با دگری دارد و با ما به زبانست

از هجر خیالی شده ام کان رخ مهوش
عمریست که از دیده ی غمدیده نهانست

بازآی مکن بیش تعلّل که ز حد رفت
باری که ز هجران تو بر جان جهانست

بار غم هجر تو به دل بود همه بار
بارش نتوان گفت که انبار گرانست

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir