چون دیده به دیدار تو مشتاق ز جانست
ای دیده چرا روی تو از دیده نهانست

گرچه تو ز ما فارغ و ما کشته به هجریم
لیکن همه شب یاد توأم روح و روانست

انصاف ندارد دل سنگین نگارین
کاو با دگران از دل و با مابه زبانست

گر بشنود آهی که کشم از دل محزون
گوید به سر کوی من آخر چه فغانست

هرچند دعا گویمش او روی بتابد
یارب ز دعای منش آخر چه زیانست

از ناله و فریاد چه حاصل دل ما را
چون حال من خسته به پیش تو عیانست

با این همه تا سعی و توانست دلم را
جان می دهد از بهر تو تا او به جهانست