این رخ دلبند تو ماه تمام منست
خال سیه کار تو دانه و دام منست

روشنی وصل تو نیست چو صبح رخت
زلف پریشان تو تیره چو شام منست

از لب جان بخش تو هست مرا زندگی
مایه ی آب حیات گفت ز جام منست

از تو جدا گشتنم گرچه به ناکام بود
لعل لب شاهدان نیک به کام منست

شهد وصالش نگر در دهن دیگریست
صبر ز هجران تو تلخ به کام منست

من دو جهان را فدا کرده ام و مشکل آن
کان بت دلخواه را ننگ ز نام منست

وز پی آن تندخو گشت بسی دل کنون
آهوی شیرافکنش شکر که رام منست

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir