جهان را باز ایام جوانیست
سر سودای عیش و کامرانیست

صبا بگذر شبی در کوی یارم
بگویش با توأم رازی نهانیست

چو خضرم طالب سرچشمه ی نوش
لب جان بخشت آب زندگانیست

مرا در روی تو حیران دو دیده
مرا با قامتت پیوند جانیست

رخش زیبنده تر از ماه و خورشید
قدش مانند سرو بوستانیست

چه گویم نازش آن سرو آزاد
که دایم شیوه ی او دلستانیست

خبر داری نگارا در فراقت
که کار دیده ی ما پاسبانیست

به جان آمد دل ما از غم تو
اگرچه در غمم صد شادمانیست

اگر کامم در این عالم ندادی
مرا مقصود کام آن جهانیست