جهان تا هست خالی از غمی نیست
به ریش خاطر او مرهمی نیست

غمش همدم بود از جور ایام
که تا دانی که او بی همدمی نیست

دمادم غم ز دل خالی نباشد
بر این مسکین دل من یک دمی نیست

نمی یارم ز دست غم زدن دم
در این دم بین که این بی همدمی نیست

ز جور روزگارم نیست یک دم
که آن دم بر دل تنگم غمی نیست

به بستان جهان سروی نروید
که از باد فنا در وی خمی نیست

چو بالایت ز من بشنو سخن راست
حدیث ما، در او بیش و کمی نیست