از سر زلفش دلم سودا گرفت
وز دو لعلش آتشی در ما گرفت

قامت آن سرو آزاد از چه روی
سایه ی لطف از سر ما واگرفت

چون بدیدم قامتش را در زمان
دل هوای آن قد و بالا گرفت

بی گناهم لطف فرمای و مگیر
ای عزیزم بیش از این بر ما گرفت

از فریب غمزه غمّاز تو
در سر بازارها غوغا گرفت

در دو عالم خشک و تر باری نماند
آتش عشق رخت بالا گرفت

روز و شب با وصل او آسوده ام
تا خیالش در دو چشمم جا گرفت

دل برفت از دستم و جایش خوشست
زآنکه در زلف بتان مأوا گرفت

بس که باریدم به هجران آب چشم
سر به سر روی جهان دریا گرفت