دستم ز غمت نگار بگرفت
از دیده و ره گذار بگرفت

مهجور دو دیده ی جهان بین
بی دیدن تو غبار بگرفت

مهر رخ تو در این دل من
ای دیده به روزگار بگرفت

ناخورده شرابی از لبانت
از چشم توام خمار بگرفت

ناچیده گلی ز باغ وصلت
سرتاسر دیده خار بگرفت

دل رفت و دو دست شوق بر سر
شست سر زلف یار بگرفت

از عشق جهان فغان برآورد
وز نام تو افتخار بگرفت