ناامیدم مکن ز درگاهت
که چو من نیست بنده ی راهت

جان فدای رخ تو خواهم کرد
گر به خون منست دلخواهت

بر لب آمد ز روز هجرم جان
وز شب غم فزای تن کاهت

اعجمی عشق او ز غیب رسید
ور نه ای دل نبود آگاهت

گر بپرسد تو را ز درد فراق
بنما رنگ روی چون کاهت

ور نگیرد ز وصل دستت را
برسد هم به دامنش آهت

در جهان غم مخور که از سر صدق
جان صاحب دلانست همراهت