ما را نمی رود نفسی یاد او ز یاد
یارب که یاد او ز دل خسته کم مباد

هر چند اعتقاد تو با ما درست نیست
هردم زیادتست مرا با تو اعتقاد

من جز به یاد تو نزنم یک دم و تو را
یک دم نیاید از من آشفته حال یاد

پیوسته شادی تو اگر در غم منست
هرگز دلم بجز غم عشقت مباد شاد

بیداد می کشم ز غمت بر امید آنک
روزی به خوشدلی بستانم ز وصل داد

از درد هجر اگرچه گرفتار محنتم
هرگز ز روزگار تو را محنتی مباد

کشتی به تیغ هجر من مستمند را
این رخصتت به خون دل عاشقان که داد

در لطف و دلبری چو تو فرزند خوبروی
از مادر زمانه به نیک اختری نزاد

جانم ز اشتیاق فلانی به لب رسید
یارب بلای عشق که اندر جهان نهاد

بر روز وصل دوست نداریم دست رس
یک شب ز روی لطف خدا روزیم کناد

حال جهان چو خال تو یکباره تیره گشت
تا شور زلف دلکش تو در جهان فتاد