مرا با قامت آن سرو آزاد
مسلمانان ز جانم بس خوش افتاد

نهال قامتش سرو بلندست
که بیخ صبر برکندم ز بنیاد

خیالش از دو چشمم کی شود دور
که در سالی نیارد یک دمش یاد

ز غم گشتم مسلمانان چو مویی
نگویی از وصالت کی شدم شاد

ندارم خواب و خور در درد هجران
شبی از وصل خویشم رس به فریاد

تنم خاکی و باد عشق در سر
چه دارد آشنایی خاک با باد

دلم برد و تنم چون خاک ره کرد
هزارش آفرین بر جان و تن باد

درآمد آتش عشقت تنم سوخت
از آن رو خاک ما بر باد برداد

چو بگشود از سر زلفش گره باز
جهان از بوی زلفش گشت آزاد