به بستان جهان ای سرو آزاد
ز جانت بنده گشتم تا شود شاد

از آن تا قدّ رعنای تو دیدم
ز چشم افتاد ما را سرو و شمشاد

چرا کندی ز بستان امیدم
درخت مهربانی را ز بنیاد

به کویت همچو خاک ره فتادیم
که یک روزت نظر بر ما نیفتاد

مکن زین بیش بر ما جور و خواری
برآرم ورنه از دست تو فریاد

ندارم بیش ازین صبر جفایت
به من تا کی پسندی جور و بیداد

سر و سامان و عرض و نام و ننگم
بدادم جمله از عشق تو بر باد

چه جای پند و قول هر حکیمست
که طشت عشق ما از بام افتاد

جهان را در سر و کار تو کردم
نیامد هیچت از جان جهان یاد

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir