دلم ز درد غم عشق جان نخواهد برد
گمان هستی این ناتوان نخواهد برد

اگر ز جور تو جانم به لب رسد جانا
بجز در تو به جایی فغان نخواهد برد

بیا که وقت گلست و به بوستان برمت
که کس گلی به در بوستان نخواهد برد

دلم به قامت شمشاد تو چنان مایل
که نام قامت سرو روان نخواهد برد

تویی گلی به گلستان و بلبل سرمست
بجز ثنای رخت بر زبان نخواهد برد

بیا و کلبه احزان ما مشرّف کن
دمی به لطف که کس این گمان نخواهد برد

چو چشم مست توأم ناتوان و هیچکسی
به پیشت اسم من ناتوان نخواهد برد

به پیش دشمن بدخو ز لطف دلبر ما
یقین که آب رخ دوستان نخواهد برد

بده زکات جوانی و حسن و زیبایی
که جز ثواب کسی از جهان نخواهد برد