چشم خواب آلود او بنگر که چون دل می برد
درد عشقش از دل ما صبر مشکل می برد

گر گمان دارد که بر گردم من از کویش به جور
شک ندارم کان نگارم ظنّ باطل می برد

موج دریای بلای عشق او بالا گرفت
لاجرم ملاح جان کشتی به ساحل می برد

ز اب دیده، من درخت قامتت پرورده ام
باغبان چون سعی کرد از میوه حاصل می برد

تا به دست آرد به خون دل ز هر سو توشه ای
در جهان نامرادی رنج سایل می برد

ای دل محزون نظر کن کز جفای روزگار
ای بسا دانا که اکنون جور جاهل می برد

ای بسا بار گنه کز این جهان بر دوشم است
زان سبب شخص ضعیفم بار کاهل می برد

زینهار ای دل تو غم کمتر خور و در ماه پیچ
در خیال روی دلبر کان غم از دل می برد