ز دست خیل خیال تو خواب نتوان کرد
به دولت شب وصلت شتاب نتوان کرد

تو آفتابی و برداشتی ز ما سایه
اگرچه گل به سر آفتاب نتوان کرد

اگرچه آب حیات منی ولی دانم
ز روی عقل که تکیه بر آب نتوان کرد

همه جفا به من خسته دل کنی ز چه رو
به بنده بی سببی این خطاب نتوان کرد

دل حزین من ای جان که خانه ی غم تست
به قول دشمن بدگو خراب نتوان کرد

بیا و چاره ی کارم ز وصل کن که دگر
جگر بر آتش هجران کباب نتوان کرد

مپوش رو ز جهان خاصه در شب دیجور
چرا که بر مه تابان نقاب نتوان کرد