خوشا مشکی که از زلف تو ریزد
خوشا بادا که از کوی تو خیزد

رخت را در چمن گر گل ببیند
ز شرم روی تو دردم بریزد

ز چشم شوخت آهوی تتاری
خورد زنهار و از پیشت گریزد

دلم در کوی تو جان کرده ضایع
به سر خاک رهت تا چند بیزد

ز وصلم شربتی سازنده ندهد
به هجران همچنین با من ستیزد

سخن گویم ز من گر راست پرسی
چو قدّت سرو در بستان نخیزد