دردم ز وصل دوست به درمان نمی رسد
واین تیره روز هجر به پایان نمی رسد

جانم به لب رسید ز دست جفای خلق
واین طرفه تر که شرح به جانان نمی رسد

یک لحظه نگذرد که دل خسته مرا
صد تیر از فراق تو بر جان نمی رسد

ما جان نهاده ایم به راه غمت ولیک
ما را گناه چیست چو فرمان نمی رسد

عید رخم نمای که این لاشه ی ضعیف
از درد دوری تو به قربان نمی رسد

یک دم نمی رسد که دلم را هزار بار
صد تیغ غم ز جور رقیبان نمی رسد

او حاکمست و عادل و من بنده ی ضعیف
آخر چرا به غور ضعیفان نمی رسد

درد و غمست کار جهان سربه سر تمام
لیکن به محنت شب هجران نمی رسد

تا کی جهان به جان رسد از خار جور خلق
یارب دمی به وصل گلستان نمی رسد