درد ما را ز وصال تو دوا کی باشد
کام جانم ز دهان تو روا کی باشد

به وفا وعده همی کرد که یارت باشم
در دل ماه رخان مهر و وفا کی باشد

گفته بودی غم کارت بخورم صبری کن
صبرم از روی نگارین تو تا کی باشد

آنکه جان را به غمت باخت و نشد شاد به وصل
به غم و اندُهت ای دوست سزا کی باشد

بیش از این جور و جفا بر من مسکین مپسند
که مرا طاقت این جور و جفا کی باشد

از جهانم شده یکتا به غمت خرسندم
که به یک دل صنما قبله ی دوتا کی باشد

چون تو سلطان جهانی نظری دار به ما
گرچه اندیشه سلطان و گدا کی باشد