بحمدالله شب هجران سرآمد
درخت وصل جانان در بر آمد

به کوری دشمنان سرو سمن بوی
ز ناگاه از در بختم درآمد

صبوحی را به چشم بخت منظور
نظر ما را به روی دلبر آمد

عجب دیدم ز بخت واژگونم
که سرو قد یارم در بر آمد

ز سودای دو زلف تابدارش
قلم سان دودم از دل بر سر آمد

به تیر غمزه ی شوخش مرا کشت
به دل بردن ز عالم بر سر آمد

به فتراکم ببست آن شوخ دیده
به دامم گفت صیدی لاغر آمد

رخم زر گشت از هجران و اشکش
به مروارید غلطان بر زر آمد

برآمد ماهم از مطلع سحرگاه
مرا چون جان شیرین درخور آمد

ببردی دل ز ما یکباره باری
جهانی در غمت از دل برآمد

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir