بسا دلی که به زلف تو پای در بندند
گر از تو باز ستانند با که پیوندند

دلم ببردی و خون جگر خوری تا کی
مکن مکن که چنین جور از تو نپسندند

نمی رود ز خیالم خیال طلعت دوست
چرا که مهر رخش در دل من آکندند

ز بوستان وفاداری ای مسلمانان
مگر که شاخ محبّت ز بیخ برکندند

جواب تلخ شنیدیم از آن لب شیرین
نمک به ریش من خسته دل پراکندند

دل شکسته ی بیچاره هیچ می دانی
که عاشقان رخ همچو ماه او چندند

منم شکسته دلی در جهان و گویندم
چرا ز چشم عنایت ترا بیفکندند