دل ستد از دستم و در پا فکند
آتش عشقش به دل ما فکند

بانگ ز عشّاق برآمد تمام
زلف ز رخسار چو بالا فکند

زلف پریشان تو باز آن دلم
بردش و در بوته سودا فکند

پرده برانداخت ز روی آفتاب
تابش اندر دل خارا فکند

از نظرم دور نشد یک زمان
تا نظری بر من شیدا فکند

عشق تو بربود ز ما صبر و هوش
در دو جهان حسن تو غوغا فکند

دام سر زلف تو بس صید کرد
مرغ دل ما نه به تنها فکند