شب نیست کز غمت جگرم خون نمی شود
وز راه دیده ام همه بیرون نمی شود

رنگم چو کهرباست ولی از سرشک چشم
آن نیست کز فراق تو گلگون نمی شود

هر شب مرا به وعده ی وصلش دهد امید
وآن نیز هم به طالع وارون نمی شود

دارم قدی به سان الف در فراق تو
باور مکن که چون صفت نون نمی شود

آن زلف کافرش که چو افعیست پیچ پیچ
مشکل در آن که رام به افسون نمی شود

گفتم میسّرم شود ای دوست روز وصل
تدبیر و چاره چیست کنون چون نمی شود

ای دل غم جهان تو از این بیشتر مخور
چون اقتضای دور دگرگون نمی شود