مگر صبا ز سر کوی یار می آید
که بوی سنبل گیسوی یار می آید

مرا هوای جنون تازه می شود هردم
که یاد سلسله ی موی یار می آید

معطّرست دماغ دلم به باد سحر
از آن سبب که ازو بوی یار می آید

روا بود که نویسم ز خون دیده و دل
جواب نامه که از سوی یار می آید

مرا ز شیوه ی بادام و شکل پسته و گل
خیال چشم و لب و روی یار می آید

به ماه عید نظر گر کنم حرامم باد
مرا چو یاد ز ابروی یار می آید

شکایت از غم و جور و جفای دهرم نیست
مرا جفا همه از خوی یار می آید

دلم به تیغ جفایش بخست جان و جهان
خوش است از آنکه ز بازوی یار می آید