به جز خیال توأم در نظر نمی آید
دمیم بی رخ جانان به سر نمی آید

منم به خاک رهش معتکف به امّیدش
ولیک سرو روان در گذر نمی آید

پری صفت ز دو چشمم نهان شده عمریست
از آن جهت ز نگارم خبر نمی آید

ز درد عشق تو بیمار گشته ام جانا
به جز خیال توأم کس به سر نمی آید

به لعل آن لب شیرین چنان شوم مشتاق
که هیچ یاد مرا از شکر نمی آید

به جز نهال قد و قامتت که بس زیباست
عزیز من به خیال بشر نمی آید

بهشت بی رخ خوبت کجا برم تو بگو
به جان تو که به یادم دگر نمی آید

به بوستان وصالت چو آب دیده دهم
چرا درخت امیدم به بر نمی آید

ز انتظار تو جانش به لب رسید جهان
صبا تو راست بگو یار اگر نمی آید