از دست هجر تو دل تنگم به جان رسید
بس تیر غم که بر دل و جان جهان رسید

من ناتوان و بی دل و تو پادشاه حسن
واجب بود به غور دل ناتوان رسید

بار دگر به دولت وصلت اگر رسم
گویم غم فراق ولی کی توان رسید

فریاد من برس که ز دست فراق تو
فریادم از زمین همه بر آسمان رسید

چندان ز هجر روی تو آبم ز چشم رفت
کز فرق ما گذشت و سر فرقدان رسید

تیغ جفای خلق و خدنگ فراق تو
از دل گذشت مطلق و بر استخوان رسید

دل بیش از این تحمّل هجران نمی کنم
جان جهان ز دست فراقت به جان رسید