آه ازین شب که نیست پایانش
وای دردی که نیست درمانش

چون به دستم نمی فتد چکنم
شبکی شمعی از شبستانش

در دماغ دلم نمی آید
نکهتی گل دمی ز بستانش

می زنم همچو بلبل سرمست
ناله ی شوق در گلستانش

آن سهی سرو بین که برپا خاست
که به جان آمدم ز دستانش

غمزه شوخ او دلم بربود
حذر اولی ز چشم فتّانش

عید رویش چو رو نمود به خلق
ای بسا جان که گشت قربانش

گل بود در جهان ولی چون من
نبود یک هزار دستانش

از کمان خانه ی دو ابرو زد
ناوکی بر دلم ز مژگانش

تا به سوفار در دلم بنشست
در جگر ماند نوک پیکانش

از غم دل جهان خراب شود
گر نه لطفی کند جهانبانش

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir