اگرچه یاد نیاید به سالها ز منش
هزار جان گرامی فدای جان و تنش

منم حزین ز غم روزگار و آن دلبر
فراغتی بود از حال یار ممتحنش

ز جان ما رمقی بود باقی اندر تن
صبا رسید و بیاورد بوی پیرهنش

مگر که نام تو می برد غنچه در بستان
درید باد صبا نیک سر به سر دهنش

اگر چنانچه زند با تو سر و لاف از قد
برون کنند به صد جور و خواری از چمنش

بگو چگونه تشبّه کنم رخش با ماه
چه جای آن که چو گل گویم و چو یاسمنش

مرا که نام بود در جهان به بندگیش
فدای جان و تن او هزار همچو منش

اگر به خاک جهان بگذری پس از صد سال
نسیم مهر تو آید هنوز از کفنش

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir