ما را ز حد برفت ز درد تو اشتیاق
تا کی کشیم زهر فراق تو در مذاق

رحمی به حال زار من مستمند کن
زان رو که نیستم پس ازین طاقت فراق

آن طاق و جفت من که ببازید عشق تو
با درد عشق جفت شدیم وز صبر طاق

جان می دهیم بر سر کویش ز گفت و گوی
یک شب وصال دوست مگر افتد اتّفاق

در آرزوی روی تو و لعل دلکشت
در نار محرقست تن و دل در احتراق

از نور شمع طلعت تو مهر در کسوف
وز تاب آفتاب رخت ماه در محاق

صبح از فروغ نور جمال تو مشتقست
شب را ز شام ظلمت زلف تو اشتقاق

گر خاکبوس خاک درت ممکنم شود
بالای هفت منظر گردون زنم رواق

تا کی کشیم جان و جهان از میان جان
بار جفا و جور تو و درد اشتیاق