اگر ز دل کشم آهی به غم من غمناک
فتد ز آتش آهم غریو در افلاک

اگرچه غمزه شوخ تو خون جانم ریخت
حلال کردمت ای نور دیده از دل پاک

گر آن نگار ستمگر مرا به تیغ جفا
بکشت و مشکلم این کاو نبست بر فتراک

یقین که در غم هجران تو نخواهم زیست
غم فراق تو باشد مرا نه بیم هلاک

جهان و جان و تن و روح ما به تو زنده ست
اگر فدای رضای تو سر کنیم چه باک

گر آستین وصالت شبی به دست آید
کنیم جامه جان راست تا به دامن چاک

ز آب وصل تو باری همی زدم بر دل
زآتش شب هجرم نشانده ای بر خاک