به زلف سرکش شوریده چون شام
کشیدست او جهانی را در آن دام

به روی چون صبوح باده نوشان
مسلمانان که دیده صبح با شام

ندیده نوشی از لعل لبانت
ز صبرم در فراقت تلخ شد کام

مر آرام دل وصل تو باشد
که در هجران نمی گیرد دل آرام

ز روی لطف بنوازم خدا را
بده از باده وصلم یکی جام

دلم در آتش هجران زمانهاست
فتاده دلبرا ز اندیشه خام

دل مجروح غمگینم بدین سان
روا داری ندیده در جهان کام

چو کام از لعل یارم برنیاید
بباید صبرم از وی کرد ناکام