قرار برد ز دل زلف بی قرار توأم
نظر به حال جهان کن که بی قرار توأم

ز تشنگی به لب آمد عزیز جان چه کنم
که در فراق لب لعل آبدار توأم

اگر چو سرو روان سرکشی ز ما چه عجب
از آن که در ره عشق تو خاکسار توأم

ز جور دشمنم ای دوست جان رسید به لب
به غور من برس ای جان چو دوستدار توأم

هزار بنده بود بهتر از منت لیکن
تویی چو گل به گلستان و من هزار توأم

شبی به روی تو تشبیه کرده ام مه را
خجالتیم از آن هست و شرمسار توأم

ز باده ی لب لعل تو بوده ام سرمست
گذشت عمر و هنوز آنکه در خمار توأم