من که با خاک درت خون دل آمیخته ام
خون دل را ز ره دیده فرو ریخته ام

به امیدی که مگر سیم وصالت یابم
خاک کوی تو به سر پنجه جان بیخته ام

سرزنش چند کنندم که من خسته روان
روز و شب حلقه صفت بر درت آویخته ام

بوی زلفت ندهد غیر نسیم سحری
عنبر و مشک و عبیر ار به هم آمیخته ام

بس حدیثی که ز چشمان تو گفتم به جهان
تا ز هر گوشه دو صد فتنه برانگیخته ام

تا ز میدان فراقت که برد گوی مراد
حالیا با غم عشق تو درآویخته ام

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir