هنوز از باده ی وصل تو مستم
که می گیرد به جامی باز دستم

چو چشم ناتوانت ناتوانم
چو لعل می پرستت می پرستم

ز باد صبحدم هر دم پیامی
به نزد یار مشکین مو فرستم

که از بوی سر زلفت نگارا
به سان آهوی تاتار هستم

ز پا افتاده ام از دست هجران
بگیر آخر ز وصل خویش دستم

من آشفته ی بی دل، دل و جان
به دام زلف و سودای تو بستم

به هجرانم ز دیده خون گشادی
به دام زلف کردی پای بستم

به دل بودم ز غم بسیار باری
بحمدالله کز آن غم باز رستم

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir