دلم همچون سر زلفست در هم
که در عالم ندارم هیچ همدم

ندارم هیچ غمخواری و یاری
به درد روز هجرانت بجز غم

ببین کاحوال این بی دل چه باشد
که غیر از غم ندارد هیچ محرم

مدام از دیده و دل ساقی دور
بگو چندم دهی جام دمادم

به تیغ هجر خستی خاطرم را
ز وصلت بر دلم نه زود مرهم

بجز لطفت نگارینا تو دانی
ندارم هیچ دلسوزی به عالم

چرا کردی بدین غایت خدا را
ز تاب بار هجران پشت ما خم

به بستان با سهی سرو آب می گفت
مبادا از سر ما سایه ات کم

نه من کردم به عالم عشق بازی
گناه اول ز حوّا بود و آدم