به جان رسید مرا جان نازنین از غم
بگو چه چاره کنم در فراق آن همدم

دلم ز تیغ جفای تو نیک مجروحست
سزد اگر به وفایی بر او نهی مرهم

به جان تو که مرا دایم از پریشانی
دلیست همچو سر زلف دلبران درهم

مرا تو جانی و تن بی تو چون تواند بود
چو کرده اند ز روز الست خو با هم

نه این گناه من خسته کرده ام به جهان
که او نهاد هوا در حوا و آدم هم

رقیب بیهوده گو از جهان چه می خواهد
صداع خاطر ما از چه می دهی هر دم

تو درد عشق ندانی و نیک معذوری
برو که نیست به دست تو داروی دردم

به بوستان چو قدش دید دل ز جان می گفت
مباد سایه ی لطف تو از سر ما کم

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir